Publicity

I ZEELAND GIRL Jury rapport PRIX EUROPA 2002

This Dutch monologue creates an immensely rich image of a woman’s life. She inhabits a landwhere life is good and the butter creamier than elsewhere. But it is also a place, as she puts it herself, where men always ‘find her hole”. It seems she has resigned letting everything happen to her, but one day she punishes the obscure element of country life, setting fire to the farm, thus killing a number of men. She leaves for the city where she reacts with the same naive and rigorous attitude. ‘I Zeeland girl’ has an extraordinarily strong narrative power, creating a wonderful portrait of a woman who never allowed her to be mad no matter what cruel conditions she is subjected to. The writing has high poetic values and the production lifted up this woman’s story to a Beautifull epic with a grand panorama setting created through a masterly use of music and sounds. The excellent actress brought this fierce and extraordinary woman without any pathos but with an amazingly convincing strength.

NRC HANDELSBLAD, 24 September 2001
Misdadige Zeeuwse

Obsessief, dat is het beste woord om de hoorspeluitzending ‘Ik Zeeuws meisje’ te karakteriseren. Actrice Ricky Koole speelt de tekst die Marjolein Bierens schreef over een Zeeuws meisje dat opgroeit in het romige Zeeuwse land. Maar het boerenelven is voor haar een regelrechte verschrikking. Ofschoon ze drie onderbroeken draagt, twee paar kousen, een skibroek en wat nog meer om zich de mannen van het lijf te houden, weten dezelfde mannen-, boeren en knechten-, altijd wel een gaatje te vinden. Met plastische soms heftige beelden vertelt Koole in hoog tempo het verhaal van de ontworteling van het Zeeuwse meisje. Het zijn krachtige middelen die regisseur Marlies Cordia en schrijfster Marjolein Bierens oproepen. Om aan te geven dat het leven voor het jonge kind eentonig is benut  de schrijfster de stijlfiguren van de herhaling. (….). Doordat de heldin boerendochter is leert zij al vroeg omgaan met de ruwe krachten van de natuur. Wanneer zij door een van de mannen die altijd ruiken naar sekshonger, bevrucht wordt en een miskraam krijgt, begint ze een wraakactie tegen alles wat op haar weg komt. Ze steekt de mannen overhoop, sleept hen in een schuur en zet de fik erin. Ze trekt naar de grote stad waar ze in de prostitutie terecht komt. Wanneer de klanten haar weigeren te betalen voert ze opnieuw haar vernietigende acties uit. Componist Jeroen Kuitenbrouwer voorziet de stem van Koole van een soundtrack die er evenmin om liegt. (…..).. Bij nadere beschouwing klinkt ‘Ik Zeeuws meisje’ als het relaas over hoe een aanvankelijk onschuldige en weerloze boerendochter op het slechte pad geraakt. Allereerst het pad van de prostitutie, Vervolgens dat van de op wraak beluste misdaad. Het intrigerende is dat de grens van het fatsoen naar waanzin geleidelijk aan wordt overschreden. Door de montere toon van Koole’s stem lijkt haar misdaad volkomen gerechtvaardigd. Dat is het gevaar van deze tekst : al zegt ze nog zulke gruwelijke dingen, als luisteraar ben je geneigd haar op haar word te geloven.
Kester Freriks

SCHELMENHAFTE HELDIN

Ein Mädchen vom Lande erzählt. Im Hintergrund gackern Hühner, zwitschern Vögel, kurz: Landleben pur. Idyllisch ist es dort freilich nicht. Das Mädchen aus Seeland, das sich später die “Maria Magdalena der Molkereiprodukte’ nennen wird, ist zunächts mal die ‘Kuh, die von der ganzen Männerfamilie bestiegen wird. Bis es ihr reicht, bis sie tötet, und dies auch auf  ihrer anschließende Fahrt durch die Niederlande und die ganze Welt immer tun wird. Dabei nimmt sie kaum etwas wirklich schwer. Das Leben ist nicht gut, das weiß sie. In naiver Gleichgültigkeit steht sie es durch, wirkt wie die Heldin eines modernen Schelmenromans.
Dabei ist sie alles andere als auf der  Höhe der zeit, denn die Niederländerin Marjolein Bierens hat ihre Hörspielfigur aus der Zeit heraus genommen. In der Tracht der Bauern fahrt die durch die Welt, eine Art ewiges Ausstellungsstück der niederländischer Tourismusindustrie. So darf ihr Schicksal beispielhaft verstanden werden. Es steht für alle misshandelten, ausgebeuteten Frauen, für alle ausbeutenden Männer auch.
Kein trauriges Hörspiel ist das, vielmehr ein sachliches, in dem weniger die form- ein konventioneller Monolog- überzeugt als in erster Linie der Text. (..)
Hans-Joachim Graubner

OVER MOOIE ANNA, EEN ZEEUWSE FADO
Door Productiehuis Zeelandia tournee 4nov-14 dec. 2010 in Zeeland, Nederland, België

EEN MOOIE ZEEUWSE FAMILIEGESCHIEDENIS

Gloedvolle (iets te lange) tekst

De Vlaamse actrice Ilse Uitterlinden verschilt uiterlijk sterk van de vrouw die ze speelt in Mooie Anna, een Zeeuwse Fado, de nieuwe muziektheatermonoloog van Theaterproductiehuis Zeelandia. Ze is blank en rossig, eerder doorschijnend dan zuidelijk. Maar vanbinnen vereenzelvigt ze zich volledig met de middenstandsdochter, die de liefde van haar leven vervuld ziet, maar ook rampspoed te verduren krijgt.
De in Zeeland geboren schrijfster Marjolein Bierens schreef voor Zeelandia een nieuwe toneeltekst, gebaseerd op geschiedenissen in haar eigen familie. De gloedvolle maar (te) lange tekst ademt in alles het Zeeuwse zout van mosselbanken, het zwijgende verdriet achter stugge onverzettelijkheid en het ontzag voor Gods Schepping en de Dag des Heren.
Uitterlinden weet er goed raad mee. Ze begint blijmoedig over de dertien jaar die ze op haar huwelijksnacht heeft gewacht. Langzaam klinkt steeds meer woede door, jegens haar schoonfamilie, haar lege baarmoeder en haar man, die haar na de zoveelste slechte oogst alleen achterliet.
Die boerenzoon is ook op toneel aanwezig, zwijgend in de persoon van gitarist Wiek Hijmans. Af en toe laat hij zijn elektrische gitaar kermen, alsof het onuitgesproken verdriet een weg zoekt. Echt op dreef komt de ervaren Hijmans niet, daarvoor is zijn spel te zeer ingekapseld in de klassiek ogende voorstelling. Maar de onverwachte combinatie van een elektrische gitaar en een familiegeschiedenis uit de vorige eeuw werkt wel.
De jonge regisseuse Annechien Koerselman had nog iets vrijer met de monoloog om mogen gaan. Nu plaatst ze Uitterlinden in een fraai, maar strak decor – een kruidenierskast met een bovenplaat vol zand. Daarop worden beelden geprojecteerd van wuivend graan en kolkend water. Met beeldregie had Koerselman meer kunnen doen. Maar de momenten waarop de actrice met de zandkorrels speelt zijn een prachtige illustratie van het feit dat de historische watersnoodramp alle standverschillen voor één keer wegvaagde. Een moment waarop Mooie Anna haar leven lang heeft gewacht.
De Volkskrant, Annette Embrechts, 8 november 2010***

DE GROTE LIEFDE VAN MOOIE ANNA VERTELT ALLES MÉÉ

Over jaren van voorspoed, zo stelt mooie Anna vast, valt niet zoveel te vertellen. Maar er blijft genoeg rampspoed over, draaglijk en ondraaglijk, en Anna vertelt maar en vertelt maar. Tot in het diepst van het diepe, tot waar een ander zou breken en tot waar ook Anna het geloof in haar God en in haar dominee moet opgeven. Ze vertelt en vertelt, en toch wordt het nooit een monoloog. Want hij, haar grote liefde, is er altijd bij. En hij vertelt méé.
Anna is niet alleen in dat sobere decor, een kruidenierskast vóór die spiegelwand. Híj is er ook. In de persoon van een muzikant, een gitarist. Hij begeleidt haar poëtische liefdesverhaal (waarvan ook het Zeeuwse land zijn deel krijgt) met gracieus getokkel. Haar sombere momenten met een zwaarder en dieper ritme. Haar wanhoop met jammerende snaren. En zijn eigen verdriet uit hij met heftige uithalen, met onvervalste bluesakkoorden en soms met een rauw rockend, woordloos lied. Zijn muziek en zijn lichaamstaal spreken even duidelijk van wervelende liefde en van verlammende tegenslag als al háár woorden. Hij spreekt het verhaal méé. Maar hij spreekt ook zijn eigen verhaal. In duet. In muziek.
Van het verhaal van Anna bestaan duizenden varianten. Ze zouden allemáál een plek op het podium verdienen. Of geen van alle? Eén ervan, als ‘standbeeld’ voor alle. Dat zeker. Het zijn in ‘Mooie Anna’ tenslotte niet de woorden die beklijven, maar wel de vorm. De lichaamstaal, van Ilse Uitterlinden maar vooral die van Wiek Hijmans. De visuele effecten (er zijn er vele, werkzame en minder werkzame). En dan vooral de muziek. Goede keuze, sterk effect. Een standbeeld.
PZC, Willem Nijssen, 05 november 2010

 

MOOIE ANNA: EEN AANWINST IN HET ZEELANDIA REPERTOIRE

Mooi is Anna! Ilse Uitterlinden stráált. Met haar ogen, haar mond, haar huid, met alles wat ze heeft. Ze is jong en ze is verliefd. Niet een beetje verliefd, maar ontzettend verliefd. En ze wil niets liever dan haar liefde beleven. Maar ze is boven haar stand verliefd geworden. En de boerenzoon, die onderwerp is van haar liefde, laat haar wachten. Liggen in het graan, ja, dat mag. Liggen waar niemand hen vermoedt. Luisterend naar elkaars hartenklop. Liggen op het land dat van hem is. Dertien jaar laat hij haar wachten, omdat ze ‘recht heeft op een huwelijksnacht’. Anna zindert, haar verlangens maken haar haast gek, terwijl ze suiker afmeet en kachelpoets verkoopt in haar kruidenierswinkeltje.
Marjolein Bierens heeft in krachtige beeldende taal een toneelstuk vol tegenstellingen geschreven. De boerenzoon en het kruideniersmeisje. Het water en het land. Puur geluk en verscheurend verdriet. Binnen en buiten. Hoop en wanhoop. Universele elementen, maar Mooie Anna is toch onmiskenbaar een Zeeuws stuk. De boerenmutsen, de zuinigheid, het strenge geloof, de mosselvissers en natuurlijk de Watersnoodramp. Mooie Anna is op een organische wijze uit Zeeland geboren. Bovendien speelt het zich af in een buitengewoon en een functioneel decor, dat op unieke wijze mee beweegt met de ontwikkelingen in het stuk.
Naast Ilse Uitterlinden staat gitarist Wiek Hijmans. Hij reageert, reclameert, ondersteunt en becommentarieert haar woorden en gevoelens met zijn gitaarspel. Hijmans en Uitterlinden smelten samen als een twee-eenheid: Anna en haar boerenzoon. Verliefd is ze, trots en wanhopig. En uitzinnig blij als hij haar uiteindelijk huwt. Extatisch viert ze de liefde, haar liefde. Die blijdschap laat Anna zich afnemen door de onuitgesproken commentaren van zijn familie en de dorpelingen. Ilse Uitterlinden wordt oud voor mijn ogen. Ze lijdt. Niet alleen aan de commentaren, maar ook aan de vermeende ‘dorheid van haar schoot’. Ze schakelt de maagd Maria in om te krijgen wat ze hebben wil. Maria die geen deel uitmaakt van haar eigen kerk. Ondeugd dus, en Ilse Uitterlinden kan heel ondeugend kijken. Anna is vastbesloten te krijgen wat ze hebben wil. Haar gedeeltelijk Spaanse bloed geeft haar kracht en de koppigheid heeft ze van haar Zeeuwse voorouders.
Mooie Anna. Zeeland heeft er weer een prachtig toneelstuk bij. Een stuk dat op originele wijze getuigt over het verleden, over de aard en daadkracht van de Zeeuwen. Ontroerend en herkenbaar.
http://www.marjonsarneel.nl, Marjon Sarneel, 05 november 2010

DE APOTHEOSE VAN MOOIE ANNA

Is het een monoloog of een dialoog van tekst en gitaarspel? In elk geval is het de muziektheatervoorstelling Mooie Anna, die afgelopen avond in theater De Mythe in Goes in première ging, een fraaie productie – geschreven door Marjolein Bierens (Ik Zeeuws Meisje) en geregisseerd door Annechien Koerselman (Amanda) – vertelt het smartelijke levensverhaal van een Zeeuwse kruideniersdochter die ondanks het standsverschil trouwt met een rijke boerenzoon. De voorstelling draagt onmiskenbaar de signatuur van Theaterproductiehuis Zeelandia: veel (misschien wel té veel) tekst, spaarzame actie, doordachte enscenering, duidelijk Zeeuwse thematiek.
Ilse Uitterlinden – we kennen haar onder meer van Kwartet, waarmee het Zeeland Nazomerfestival in 2008 opende – speelt sterk, maar verrassend is vooral de inbreng van de uit Zeeland afkomstige gitarist Wiek Hijmans. Hij zorgt voor tegenspel, niet in woorden maar in muzieknoten. De Zeeuwse fado die hij componeerde en die uitstekend gedoseerd met de tekst wordt verweven, geeft de voorstelling een extra dimensie. Van groot belang is ook het uitgekiende decorontwerp van Yvon Muller. Het gebruik van spiegels biedt de toeschouwer meerdere perspectieven. Bovendien zorgt de demontage van het decor voor de apotheose van Mooie Anna.
Cultura Zeelandica, Rolf Bosboom, 05 november

ZEEUWSE BLUES (PUBLIEKSREACTIE Mooie Anna)

Ik was gisterenavond bij de première van Mooie Anna, de nieuwste productie van het theaterproductiehuis Zeeland, de organisatie die ook jaarlijks het Zeeland Nazomerfestival organiseert. Ik was gelukkig nog net op tijd terug uit Maastricht om in theater De Mythe in Goes dit theaterfeest mee te maken. En ik heb genoten en meegeleden want het verhaal van Mooie Anna is niet altijd vrolijk of misschien wel over het algemeen triest. Het verhaal is eigenlijk een liefdesverhaal zoals we die al eeuwen kennen en geschreven worden. Over een vrouw en een man die verliefd op elkaar worden en volgens de heersende normen en waarden niet zouden mogen trouwen. Schreef Shakespeare niet al eens zo’n prachtig liefdesdrama.
In Mooie Anna gaat over een dochter van een kruidenier en de zoon van een herenboer. Zij uit het zuiden, katholiek, met uiterlijke kenmerken die verwijzen naar de sterke Spaanse invloeden in Zeeland. Na meer dan 400 jaar nog steeds goed herkenbaar bij sommige Zeeuwse mannen en vrouwen. Hij uit het noorden, gereformeerd, een met het kleilandschap, stug, in ieder geval weinig woorden nodig. Zij uit de stand van de leveranciers (niet verder dan het hekje) en hij als opvolger van de grote herenboer, een standsverschil dat niet te overbruggen lijkt. Maar het lukt wel, hoewel er veel tijd overheen gaat (eerst moeten zijn ouders overleden zijn). Het huwelijk kent weinig geluk als het om kinderen gaat. Er ontwikkelt zich een boeiend levensverhaal dat Anna aan het publiek vertelt, een heel mensenleven passeert en Ilse Uitterlinden dwingt grote bewondering af op de wijze waarop zij de prachtige tekst van Marjolein Bierens speelt. Maar evenzeer speelt in meerdere betekenissen van dit woord, Wiek Hijmans, een mooie rol; een rol zonder woorden als de boerenzoon die zijn gevoelens verklankt op zijn elektrische gitaar. Al luisterend heb je de neiging (tenminste ik) om naar voorbeelden te zoeken. Je hoort Harry Sacksioni, John Scofield voorbij komen maar daar doe ik het gitaarspel van Wiek Hijmans te kort mee. Hij is en speelt vooral zichzelf en legt vaak prachtige muzikale vergezichten neer.
Een van zijn mooiste stukken zit op het einde, waarbij hij met zijn gitaar, eerst enkele soundscapes produceert, deze in de repetitie gooit en dan daarover heen een indrukwekkende Zeeuwse blues (of zoals het programma zegt Zeeuwse fado) speelt. Echt een mooie voorstelling en ik stond niet alleen in mijn oordeel. Het publiek gaf een geweldig applaus en in de PZC staat een mooie recensie: http://www.pzc.nl/algemeen/cultuur/7570922/De-grote-liefde-van-Anna-vertelt-alles-mee.ece. Mooier kan ik het niet opschrijven maar ja dat is ook niet mijn vak, ik ben vooral liefhebber! www.volkblog.nl, Cult and Run (J. van Aspert), 05 november 2010

KRITSCH GEHORT / STUTTGARTER ZEITUNG 03.03.2004

HOLZPANTNEN
In Frau Antjes Holle: Ich, Mädchen aus Seeland

Das Leben ist gesund und die Butter sahniger, dort, wo sie herkommt. Aber wer dem Mädchen vom Lande zuhört, den packt das Grausen. Vor dem Hintergrund eins akustischen Postkartenidylls entrollt sich die Geschichte einer jungen Frau, die stoisch erträgt, dass sie in jeder Hinsicht benutzt und erniedrigt wird. Bis sie mit der Empörung eines naiven Gemüts zurück schlägt. „Ich Mädchen aus Seeland’ ein Hörspiel der niederländischen Autorin Marjolein Bierens, ist ein groteskes Märchen zum Fürchten, ein Radio-Comic, der von unbarmherziger Rache erzählt- etwa so, als hätte Quentin Tarantino “Kill Bill” nicht als Extrakt von Martial-Arts-Kino und Spaghetti-Western, sondern mit Frau Antje in der Hauptrolle als Hörspiel inszeniert.
Im herbst 2002 erhielt Bierens für ihr beim holländischen Sender “HOS’ produziertes Stück den PRIX EUROPA. Nun hat der Südwestrundfunk eine deutsche Fassung eingespielt. Während die Schauspielerin Ricky Koole, die der Heldin ursprünglich einen so naiven wie beherzten Tonfall lieh, das Abgründige der Geschichte betonte, indem sie keine Abgrunde zu kennen schien, schlägt Kathrin Angerer, die in Kooles Holzpantinen tritt, einen anderen Ton an .(..)
Frank Kaspar
Frankfurter Algemeiner Zeitung, 28-02-2004

DE DONKERE KANT VAN HET ZEEUWSE MEISJE

Monoloog tussen de Zuivelschappen (interview met Angelique de Bruijne en Marjolein Bierens door Kester Freriks)

‚Ik toon het tegenbeeld van het pittoreske Zeeuwse leven,’ zegt schrijfster Marjolein Bierens.
Zij is de Maria Magdalena van de zuivelvoorziening, het meisje met de lachend frisse blos dat het befaamde pakje boter siert met fraai gesteven kap op het hoofd en aan weerskanten van het gezicht twee gouden spiegels. Schrijfster Marjolein Bierens, zelf afkomstig uit Tholen, schreef de theatermonoloog ‘Ik Zeeuws meisje’. De voorstelling wordt gespeeld op verschillende locaties in Zeeland maar steeds in een zelfde omgeving: actrice Angelique de Bruijne brengt de monoloog telkens in het zuiveleiland van de Albert Heijn in Vlissingen, Goes en Middelburg.
„Ik sta tussen de pakken yoghurt en melk, er is een stapel pakjes boter van Zeeuws meisje. Maar Albert Heijn heeft dit merk uit het assortiment genomen, juist nu we het gaan spelen. We hebben een doos Zeeuws meisjes bij de Dirk van de Broek gekocht ,’ laat Angelique de Bruijne weten. Angelique de Bruijne heeft een Zeeuws-Vlaamse achtergrond en kan als ze wil met een Zeeuws accent praten: ik ben door mijn grootouders opgevoed in Zeeuws-Vlaanderen, Voor de Zeeuwen is dat niet echt Zeeland Het echte Zeeland is dat van de eilanden. Ik draag een Zeeuws kostuum speciaal van Zuid-Beveland met oorijzers en een gesteven kap. Elke dag moet ik voor het begin van de voorstelling naar een mevrouw in Arnemuiden, die gespecialiseerd is in klederdracht. Alles luistert heel nauwkeurig. Hoe de vier rokken over elkaar plooien, hoe strak de kap over mijn haar moet zitten (..).Ook de verhoudingen zijn belangrijk: je mag geen te kleine spiegels combineren met een grote kap. Ik herinner me uit mijn jeugd in Sluiskil dat de vrouwen erg op elkaar letten. De streekdracht is ook een teken van rijkdom of juist van armoede. Had je bijvoorbeeld geen spiegels dan zeiden de mensen: ‘Zij is arm. Die heeft thuis niets te eten.”
De eerste versie van ik Zeeuws meisje werd twee jaar geleden gespeeld door drie allochtone actrices van De Nieuw Amsterdam. Daarna maakte Marlies Cordia, programmamaakster bij de Humanistisch omroep Stichting er een hoorspel van dat werd bekroond met de Prix Europe. Schrijfster Marjolein Bierens is gefascineerd door archetypische beeld van het Zeeuwse meisje als nationale trots. Zij studeerde aan de mimeopleiding van de Amsterdamse theaterschool. In het vaste toneelrepetoire voelde ze zich nooit thuis. Daarom begon  ze haar eigen teksten te schrijven. Binnenkort komt haar hoorspel Motel Texel uit.
(…) Ik toon het tegenbeeld van het pittoreske Zeeuwse leven. Mijn vader een echte Zeeuw . hij hield van Zeeland maar verafschuwde de benepenheid van de eilanden, de verstikkende macht van de kerk. Het vertrouwen van mijn hoofdpersoon is verstoord geraakt door de gebeurtenissen uit haar jeugd. Achter het masker van haar lachende gezicht gaat gewelddadigheid schuil. Net als haar omgeving leeft ze in de overtuiging dat hard werken en pijn verdragen onontkoombaar en noodzakelijk zijn. Door de miskraam die zij krijgt beroof ik haar van de vruchtbaarheid. Opeens beseft ze dat ze niet thuis hoort op het platteland. Ze neemt vanaf dat moment zelf de beslissingen en weigert langer trouw te blijven aan de eigen folklore. Ze heeft maar een mogelijkheid om aan de gesloten boerengemeenschap te ontvluchten: naar de grote stad gaan. Zeeuwse meisje en ook de Hollandse kaasmeisje hebben een erotische uitstraling: ze zijn vol van postuur. Ik ken mensen in de diplomatiek dienst en laatst nog in canada verschenen er tijdens en receptie een stel oer-Hollands kaasmeisjes. Ik dacht of ja laat kaasmeisjes komen of je huurt een stel hoeren in. Dat ligt niet ver van elkaar,”
hoewel Angelique de Bruijne uitstekend Zeeuws kan spreken  doet ze dat in de voorstelling niet: ..”dan wordt het teveel, dan verlies ik mijn geloofwaardigheid. Bij repetities heb ik wel gemerkt dat mannen verschrikt reageren  op de rauwheid van mijn tekst. Vrouwen zien er ook de humor van in. (..)
NRC HANDELBLAD, 26-8-06

KEINE GERECHTIGKEIT, HÖRSPIELTRILOGIE, SWR

Momentan lebe ich in einem der interessantesten Länder Europas. Als niederländische Schriftstellerin konnte man früher das Gefühl haben, die großen Ereignisse spielten sich anderswo ab, doch damit ist es jetzt vorbei
Margriet de Moor Schriftstellerin (Suddeutsche Zeitung,88/07)
Auch die Autorin Marjolein Bierens lebt in diesem klein Land unter dem Meeresspiegel. Wer ihre Hörspiele hort bekommt ein gefühlt dafür, was Margriet de Moor meint. In der Hörspieltrilogie, die wir ihnen in den kommende Wochen präsentieren, gewahrt Marjolein Bierens einen Blick in dieses‚ interessante Europa, das möglicherweise auch Angst macht und verunsichert. Die Autorin, und Regisseurin hat drei Hormonologe geschrieben, in denen junge Frauen zu Wort kommen. “Ich habe besonders vor dem Leben von Mädchen und Frauen großen Respekt und bewundere deren Kraft zu überleben, selbst wenn das Leben nicht gut zu ihnen ist und es für sie keine Gerechtigkeit gibt,“ sagt Marjolein Bierens. Mit dem Horspieltext ‘Ich das Mädchen aus Seeland’, fand sie als Autorin ihren eigenen Ton. 2002 wurde die niederländische Produktion mit dem Prix Europa als bestes europäisches Hörspiel ausgezeichnet. Die Geschichte spielt in Seeland, der tiefreligiösen niederländischen Provinz, in der Marjolein Bierens’ Vater aufgewachsen ist.
Ein Fernsehbericht über Mädchen-Gangs in Amsterdam bei denen es zur tödlichen Messerstecherei kam, für die Täterin allerdings keine Grund angeben konnte, war
der Auslöser für Loubna!Loubna!. Beeindruckt von der unglaublichen Aggressivität, untersuchte  Marjolein Bierens, was es bedeutet, als marokkanisches Mädchen in den Niederlanden aufzuwachsen. Ihr war es ein Anliegen die Figur so nah heranzuholen, dass man quasi in ihrem Kopf, in ihrer Haut steckt; “Die Geschichte hat autobiografische Elemente und ich fühle mich Loubna’s Rastlosigkeit und ihrem Drang, zu entfliehen und ihr eigens leben zu finden, sehr nah.“
Motel Texel ist die Geschichte einer iranische Frau, die mit Mann und Kindern in die Niederlande auswandert und dort von ihren Mann sitzen gelassen wird, der mit den Kindern zurückkehrt in den Iran. Während ihres Urlaubs auf den Insel Texel, wo sich ein Auffangzentrum für Immigranten befindet, sei, so erzählt Marjolein Bierens, die Vorstellung einer orientalisch aussehende Frau entstanden, die verloren in der kalten, windigen und rauen Landschaft der Insel steht.

FINANCIAL TIMES, CRITICS’ CHOICE, 21-11-2006

A 45-minutes monologue for an Iranian refugee in Holland, suddenly deserted by her husband who takes their children back to Teheran could become a melancholy monotone. In fact, radio 4’s Motel Texel is a spell-bindingly atmospheric piece, the initial desolation of the woman’s mood echoed by the bleakness of the island reception centre. Numbing grief and incredulity are followed by stoicism, a drifting into brief relationships, notably with a dune-watching beachwarden. Acceptance as an asylum-seeker leads to a hostel where other women mouth “whore” as they pass. As years go by she finds a certain hope. Marjolein Bierens script, translated by Joan Poort, recalls the painful simplicity of Jean Rhys. Hauntingly spoken by Bestebah Emran, it seizes your attention and never lets go. The dreamy music, uncredited, adds to Peter Kavanagh’s beautiful paced production.
Martin Hoyle (5 stars) ★ ★ ★ ★ ★

RADIOTIMES week 18th -24th November 2006

Monologues work particularly well on radio, especially when the voice of the performer makes that special connection and stimulates a stream of images in the listeners mind. The actor Betsabeh Emran, with her gentle poetical delivery, archives in here in what could have been an ultimately depressing story. She plays an Iranian refugee who returns to her motel room in the Netherlands to find her husband has taken himself and their young children back to Teheran. Her sorrow is profound, her sense of loneliness crushing, but she finds a limited level of hope in this bleak situation.
Jane Anderson

EEN LANGE WEG NAAR TEXEL

“ Het was een lange weg te gaan van Teheran naar Texel, ja naar Texel vanuit Teheran was een lange weg”, zegt de naamloze Iraanse vrouw, een vluchtelinge die in Nederland asiel zoekt. Zij is de hoofdpersoon in Motel Texel, het tweede hoorspel van Marjolein Bierens die met Ik Zeeuws meisje in 2002 de Prix Europa haalde voor het beste Europese Radiodrama. Met Motel Texel geeft Bierens de diepe zielenroerselen prijs van een asielzoeker uit Iran in Nederland, Zij, haar man, zoon en dochter komen uiteindelijk op Texel terecht.
De geciteerde zin geeft veel prijs van dit radiodrama, verteld door Johanna ter Steege. De Iraanse vrouw doet haar relaas in lang uitgesponnen zinnen die naarmate het stuk vordert, een steeds hoger ritme vereisen waarin de herhalingen haar obsessie uitdrukken. Daarginds op Texel, het eiland van wind en zee en wolken, krijgt haar familie weliswaar onderdak, maar haar man is plotseling verdwenen met de kinderen. Die man, Mohammed, staat voor de strenge kant van de islam. Het verlies van haar kinderen maakt de jonge moeder razend van wanhoop. Haar grote kracht is dat zij zich door niets kapot laat maken. Zoals ter Steeg haar rol vertolkt is overrompelend. Ze zing-zegt en maakt poëzie van Bierens taal. De vrouw wordt heen en weer geslingerd tussen Texel en Amsterdam enerzijds en Teheran anderzijds.. Ze kiest voor Nederland hoewel haar kinderen in Teheran van haar dreigen te vervreemden. Ze is hoopvol, wacht tot ze achttien worden. Ze besluit zich te ontdoen van haar zwarte sluiers. In een romantisch aangezette scène laat ze haar hoofddoeken op de straffe Texelse wind wegwaaien. Zij vergelijkt de wegvliegende doeken met de schim van een zwarte vrouw zoals zij ooit die ooit in Teheran is geweest, gebukt als zij daar ging onder het beklemmend geloof.
Marjolein Bierens en regisseur Marlies Cordia hebben een knappe eenheid weten te vinden tussen kracht en emotie. Jeroen Kuitenbrouwer maakt een soms surrealistisch geluidsdecor, waarin het krijsen van zeemeeuwen elektronisch wordt getransformeerd tot de kreten die uit een gekwelde ziel voortkomen. Dat is de diepste innerlijke stem van de Iraanse vrouw die bij aankomst op Texel schrikt; Had zij een visum aangevraagd voor de leegte? En toch herinnert de Texelse leegte van strand en zand haar aan de Iraanse woestenij.
Kester Freriks
NRC HANDELSBLAD, 27 okt 2003